WOJEWÓDZKI URZĄD OCHRONY ZABYTKÓW W OLSZTYNIE
ZASADY REMONTOWANIA OBIEKTÓW ZABYTKOWYCH
Zabytki dzielą się na dwie grupy: wpisane do rejestru lub ewidencji. W pierwszym przypadku podejmowanie wszelkich działań wymaga uzyskania odpowiedniego pozwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. W drugim WKZ zatwierdza w formie postanowienia projekty budowlane, składane do organów wydających pozwolenie na budowę. Wstępne zatwierdzenie koncepcji w obu przypadkach, dokonywane jest w formie zaleceń konserwatorskich.
Planując remont obiektu zabytkowego należy przygotować dokumentację zawierającą: opis stanu zachowania zabytku; wskazanie oczekiwanych efektów prac oraz wskazanie przewidzianych do wykonania czynności, z podaniem metod, materiałów i technik. Dla osiągnięcia najlepszych rezultatów na etapie przedprojektowym zalecane jest wykonanie kompleksowych badań konserwatorskich, rozpoznania stanu technicznego całego obiektu i określenia potrzeb jego użytkowników, co pozwoli na optymalny dobór rozwiązań i kolejności prac. Obowiązuje zasada dostosowania wprowadzanych zmian (np. przebiegu nowych instalacji) do walorów obiektu. Oznacza to, iż nowe elementy muszą się harmonizować z historycznymi (jeżeli takie się zachowały) i stanowić dla nich uzupełnienie.
Standardy konserwatorskie MKiDN
Na stronie Narodowego Instytutu Dziedzictwa publikowany jest zbiór standardów konserwatorskich wydanych przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Stanowią one wsparcie merytoryczne nie tylko dla pracowników urzędów ochrony zabytków, ale również dla projektantów i wykonawców prac przy zabytkach. Służą też za instrument skutecznego kształtowania jednorodnej polityki konserwatorskiej w skali kraju.
Elewacje oraz wnętrza
Ingerencja w formę architektoniczną obiektu oraz wystrój wnętrz powinna przede wszystkim zakładać przeprowadzenie prac konserwatorskich i restauratorskich przy użyciu materiałów i technologii kompatybilnych z oryginalnymi rozwiązaniami, z maksymalnym zachowaniem substancji zabytkowej i rekonstrukcją elementów niezachowanych, znanych np. z przekazów, dokumentów archiwalnych czy ikonografii. Podstawą opracowania konkretnych rozwiązań powinny być wyniki badań konserwatorskich, zawierające rozpoznanie historii obiektu a także materiałów, technik oraz technologii oraz motywów dekoracyjnych, przy użyciu których wykonano historyczne elementy, takie jak:
- podłogi/posadzki,
- ściany zewnętrzne oraz wewnętrzne,
- sufity/stropy/sklepienia,
- stolarki,
- detale architektoniczne oraz zabytkowe elementy wyposażenia i wystroju wnętrz.
W przypadku braku wiedzy na temat niezachowanych elementów obiektu, uzupełnienia powinny być wykonane na zasadzie aranżacji, opartej na szczegółowym rozpoznaniu stylistyki oraz historii danego zabytku, specjalistycznej wiedzy z zakresu historii sztuki, architektury oraz technik budowalnych.
Adaptacje do nowych funkcji
Generalnie nadbudowy, przebudowy i rozbudowy nie są dopuszczalne w przypadku architektury zabytkowej, ponieważ inwestycja nie może prowadzić do utraty wartości zabytkowych, które zakwalifikowały obiekt do ochrony konserwatorskiej. Zamierzenie budowlane prowadzące do zniekształcenia oryginalnej bryły, wystroju i artykulacji elewacji, detalu architektonicznego, pokrycia dachowego, zmiany wielkości otworów okiennych oraz głębokości osadzenia stolarek czy głównego układu funkcjonalno-przestrzennego i pomieszczeń o charakterze reprezentacyjnym sprawi, że obiekt zatraci swój pierwotny charakter a tym samym swą zabytkową autentyczność.
W przypadku konieczności zwiększenia powierzchni użytkowej, należy rozważyć adaptację poddaszy oraz piwnic. W określonych przypadkach dopuszczalne jest powiększenie kubatury np. w formie ukrytej kondygnacji podziemnej lub jako odrębne budynki połączone z obiektem zabytkowym minimalistycznym łącznikiem, podkreślającym odrębność architektoniczną obu brył.
Analizując rozwiązania dotyczące wymogów technicznych, warunkujących dopuszczenie obiektu do użytkowania, np. w zakresie przepisów pożarowych lub doświetlenia pomieszczeń, należy uwzględnić fakt, iż zgodnie z art. 9 ust 1. ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo Budowlane (Dz.U. z 2018 r. poz. 1202), w przypadkach uzasadnionych, w szczególności wobec zabytków, dopuszcza się odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych określonych m.in. w Rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1422).
Dachy
Remont dachu należy wykonać w sposób zabezpieczający zabytek przed uszkodzeniem i rozwojem ewentualnych procesów niszczących, w tym przewidzieć wymianę zniszczonych elementów deskowania, łacenia dachu; zachować tradycyjny wygląd obróbek blacharskich nie powodujących korozji, np. stosować blachę tytanowo-cynkową. Zamiast płotków śniegowych wskazane jest stosowanie śniegołapów w formie kolców/haków. Zaleca się zachowanie oryginalnego pokrycia dachowego z wykonaniem niezbędnych jego uzupełnień z użyciem materiału maksymalnie zbliżonego kształtem oraz kolorem. Niemniej jednak, jeżeli stan techniczny pokrycia nie będzie pozwalał na jego dalszą eksploatację, nie ma przeciwwskazań konserwatorskich dla wymiany pokrycia dachowego na nowe tego samego rodzaju. Przy wymianie należy zachować kształt, kolor oraz sposób wykończenia oryginalnego pokrycia. Należy zwrócić uwagę, iż pod nazwami handlowymi produktów odwołującymi się pokryć historycznych nierzadko oferowane są rozwiązania znacznie odbiegające od pierwowzoru i nieakceptowalne w obiektach zabytkowych.
Podczas naprawy i wymiany elementów więźby dachowej należy stosować tradycyjne połączenia ciesielskie oraz odtworzyć dekoracyjne profile oryginalnych elementów drewnianych (m. in. listew czołowych, wróblownic i kroksztynów). W przypadku poddaszy użytkowych posiadających pełne deskowanie, dopuszczalne jest wykonanie membrany paroprzepuszczalnej. Impregnacja jest możliwa pod warunkiem zastosowania bezbarwnego preparatu.
Kominy
Przemurowanie zniszczonych kominów jest dopuszczalne przy zachowaniu ich kształtu, pierwotnej kolorystyki i sposobu wykończenia z wykorzystaniem materiałów historycznie uzasadnionych (np. tynków wapienno-piaskowych i cegły licowej ceglastoczerwonej, nieklinkierowej).
Okna połaciowe
Zaleca się, aby lokalizować je na wyłącznie na nieeksponowanych połaciach, a położenie i rozstaw okien dopasować do osi wyznaczonych poprzez istniejące otwory okienne w niższych kondygnacjach budynku. Pozwala to zachować uzasadnioną kompozycję oraz integralność elewacji obiektu. Niewskazany jest montaż okien połaciowych na dachach budynków widocznych z różnych stron, oraz we frontowych połaciach dachów kamienic w zabudowie pierzejowej. W takich przypadkach zaleca się doświetlenie pomieszczeń we frontowym trakcie za pomocą świetlika tunelowego/rurowego, zamontowanego w tylnej połaci dachowej.
Stolarki
Są nieodłącznym elementem elewacji historycznych obiektów. Najczęściej posiadają indywidualnie zaprojektowane formy i kolorystykę, stanowiące istotny element budynku o charakterze dekoracyjnym a zarazem podkreślającym harmonię proporcji w obrębie detalu architektonicznego ścian oraz otworów, a nierzadko definiującym przynależność stylową i charakter całej budowli. W związku z powyższym należy skłaniać się w kierunku renowacji istniejącej historycznej stolarki okiennej i drzwiowej, a nie jej wymiany na nową. W przypadku konieczności wymiany zniszczonych elementów bądź całych egzemplarzy stolarek, należy je odtworzyć na wzór oryginału (zachowując kształt, konstrukcję, proporcje, profile, podziały, materiał) w oparciu o wykonaną inwentaryzację rysunkowo-pomiarową w skali 1:10 wraz z detalami 1:1. W kwestii możliwości wymiany całych stolarek, organ podejmie stanowisko po przedłożeniu dokumentacji konserwatorskiej dot. jej chronologii, stratygrafii(kolorystyki) i stanu zachowania. Wymiana wymaga również przedłożenia szczegółowego projektu, który pozwoli zweryfikować poprawność odtworzenia cech oryginalnej stolarki.
Zaznaczyć należy, iż wymogi konserwatorskie wykluczają stosowanie stolarek z PVC (plastikowych) - ze względu na brak możliwości odtworzenia faktury, kształtu, grubości i profilowania ramiaków drewnianych. W oknach PVC inna jest również wielkość przeszkleń i głębokość osadzenia szklenia w skrzydłach, jak i samych skrzydeł w ramie.
Dla otworów okiennych i drzwiowych w budynku, w których nie zachowały się oryginalne stolarki, należy zaprojektować nowe na zasadzie analogii, o formach wynikających z analizy źródeł ikonograficznych oraz przechowywanych w tut. urzędzie opracowań. W przypadku braku materiałów pozwalających zidentyfikować pierwotną formę stolarek, dopuszczalne jest wykonanie nowych o formie nawiązującej do stolarek historycznych występujących w budynkach o podobnym okresie powstania i stylistyce, w kolorystyce wynikającej z badań konserwatorskich pozostałych zachowanych stolarek oraz elewacji przedmiotowego budynku.
Istotny problem stanowi również pomysł modyfikacji oryginalnego szklenia witrażowego w obiektach sakralnych poprzez montaż dodatkowej szyby od zewnątrz, argumentowany poprawą właściwości izolacyjnych i zabezpieczeniem przed uszkodzeniem mechanicznym.
Jest to oceniane negatywnie, ponieważ wiąże się z całkowitą zmianą ich estetyki - najczęściej stosowane, duże przezroczyste tafle szkła przez większość dnia odbijają widok nieba czy chmur, przez co pierwotna kolorystyka, faktura szklenia i drobne ołowiane podziały typowe dla dawnej architektury stają się praktycznie niewidoczne, a całe okno wyglądem zbliża się do współczesnych rozwiązań w obiektach przemysłowych. Mimo braku odbić, silną deformację estetyki wprowadza również sporadycznie stosowane w roli ochronnej szkło fakturalne.
Oczywiście, najlepszym rozwiązaniem z punktu widzenia autentyzmu i utrwalenia historycznej konstrukcji oraz estetyki jest pozostawienie bądź rekonstrukcja okien w pierwotnej formie. Jako, że problem dewastacji jest raczej marginalny, ewentualne szklenie izolacyjne powinno znaleźć się od wnętrza, gdzie odbicia na szybach stanowią problem głównie wieczorem i w nocy po włączeniu sztucznego oświetlenia.
Instalacje
Przy planowaniu remontu wszelkich instalacji oraz doboru ich trasy, należy uwzględnić już istniejące bruzdy, wnęki i otwory po poprzednich instalacjach oraz prowadzić ją z poszanowaniem substancji zabytkowej, w sposób wykluczający ingerencję w ewentualny wystrój architektoniczny i malarski budynku. Zwłaszcza w przypadku wyznaczania nowych tras pod instalacje, ich przebieg należy dopasować do formy architektonicznej budynku – zarówno jego elewacji jak i wnętrza. W związku z powyższym niedopuszczalne jest prowadzenie instalacji poza narożnikami pomieszczeń i płaszczyzn ścian, w tym lokalizacja skrzynek licznikowych, przyłączowych itd. w połowie długości lub wysokości ścian. Instalację należy prowadzić wzdłuż gzymsów, okapów, rur spustowych, rynien, odsadzek oraz innych elementów architektonicznych, co w sposób maksymalnie pozwalający na jej ukrycie. W/w instalację zaleca się ukryć w grubości tynku. Prowadzenie jej po powierzchni jest dopuszczalne jedynie w uzasadnionych przypadkach – np. dla instalacji gazowej, jednakże wszystkie zewnętrzne elementy należy scalić kolorystycznie ze ścianami zarówno elewacji jak i pomieszczeń. Montaż instalacji należy poprzedzić badaniami konserwatorskimi na obecność polichromii, aby nie dopuścić do zniszczenia substancji zabytkowej.
Przy projekcie instalacji związanych z klimatyzacją nadrzędne powinno być podporządkowanie formy planowanego przedsięwzięcia do estetyki poszczególnych budynków i całych pierzei oraz widoków miejskich, bowiem ze stanowiska konserwatorskiego w zabytkowych układach urbanistycznych nie dopuszcza się stosowania urządzeń technicznych stanowiących rozwiązanie powtarzalne o współczesnym wyglądzie, degradujących estetykę miejsca poprzez wprowadzenie przypadkowej, kontrastowej kolorystyki i form o czysto utylitarnym charakterze. Tym samym, zamiast jednostek zewnętrznych mocowanych do elewacji na wspornikach, należałoby przewidzieć zastosowanie np.:
- wewnętrznej centrali posiadającej wlot i wylot ukryty za stolarkami istniejących otworów okiennych;
- monoklimatyzatora;
- ukrycie urządzeń technicznych np. w studni piwnicznej poniżej poziomu gruntu bądź montaż w formie wolnostojącej w odpowiedniej aranżacji architektonicznej.
Analogicznie w przypadku instalacji gazowych – przewody odprowadzające spaliny z kotłów gazowych lub dodatkowe piony wentylacyjne należy lokalizować w dawnych pionach dymowych wyposażonych w odpowiednie wkłady. Realizacja inwestycji nie może wiązać się wykonywaniem na elewacji dodatkowych otworów wentylacyjnych lub przewodów spalinowych.
Efektywność energetyczna
Ze stanowiska konserwatorskiego niewskazane jest docieplanie budynków historycznych od zewnątrz. Takie rozwiązanie skutkowałoby przesłonięciem oryginalnego wystroju architektonicznego, a nawet w przypadku próby odtworzenia w styropianie pierwotnej dekoracji, przez zmianę głębokości osadzenia stolarek oraz zmianę grubości i szerokości ścian, a tym samym ich proporcji w stosunku do cokołu, kalenicy dachu i gzymsu podokapowego, przyczyni się do zniekształcenia oryginalnej kompozycji architektonicznej.
Wprowadzenie proponowanych zmian sprawi, że budynek zatraci swój pierwotny charakter oraz pozbawi zabytek walorów autentyczności, co jest sprzeczne z zasadami ochrony konserwatorskiej obiektów zabytkowych. Jedną z priorytetowych wartości zabytku jest wartość autentyzmu substancji, co oznacza zachowanie nie tylko pierwotnego wyglądu, ale także oryginalnych materiałów oraz technologii wykonania obiektu.
Ponadto ocieplenie ściany zawilgoconej lub/i zasolonej, bez sprawnej izolacji poziomej i pionowej, porażonej biologicznie, bez uwzględnienia konieczności zwiększenia wymiany powietrza w ramach wentylacji ze względu na obniżenie dyfuzyjności przegród ,spowodowanych ociepleniem i nadmierną szczelnością okien PVC z uszczelkami, zamiast spodziewanej oszczędności może doprowadzić do głębokiej degradacji obiektu i zniszczeń wymagających kosztownych napraw.
Wykraplanie się wody na powierzchni ścian wewnętrznych oraz okien w okresie zimowym, powodujące pojawianie się pleśni lub zagrzybienia nie jest spowodowane niedogrzaniem, lecz niedostateczną wentylacją pomieszczeń, wynikającą z niewłaściwego użytkowania obiektu.
Wobec powyższego, termomodernizację należy traktować kompleksowo, ponieważ przeciętnie straty cieplne budynku przez ściany zewnętrze szacowane są tylko na około 20-30% ogólnych strat energetycznych. Znacznie więcej energii ulatuje przez wentylację, systemy ogrzewania o niskiej sprawności, stolarki oraz dachy i stropy. Wobec czego termomodernizację obiektów zabytkowych należy planować w oparciu o wykonany audyt energetyczny i badanie termowizyjne. Poprawę powinny przynieść takie działania jak przegląd systemu odprowadzenia wód opadowych od murów budynków oraz naprawa lub wykonanie nowej izolacji przeciwwilgociowej pionowej i poziomej fundamentów i piwnic w celu przeciwdziałaniu zawilgoceniu murów na skutek podsiąkania kapilarnego czy ocieplenie poddasza oraz stropu piwnic. Nieodłącznym elementem systemu ocieplenia budynku i poprawy jego własności termoizolacyjnych, zapewniającym jednocześnie ochronę przed zawilgoceniem ściany i izolacji jest wentylacja mechaniczna, najlepiej z zestawieniu z systemem odzysku ciepła (rekuperacją).
Dopiero po wykonaniu tych prac należy rozważyć konieczność docieplenia przegród pionowych. W celu zachowania oryginalnego detalu architektonicznego i proporcji elewacji, a tym samym wartości artystycznych i historycznych obiektów, zaleca się ocieplenie od wewnątrz, np. za pomocą tzw. płyt klimatycznych, (np. mineralne płyty izolacyjne Multipor frmy Ytong, Capatect firmy Caparol Polska Sp. z o.o. lub system Renovario firmy Ecovario).
Przy zastosowaniu typowej grubości izolacji (5-10cm) pozwala to na 5-8 krotną poprawę właściwości izolacyjnych ścian budynku.
Należy pamiętać, że wciąż rozwijane nowoczesne technologie pozwalają na zwiększenie efektywności energetycznej budynków zabytkowych bez zmiany ich wyglądu zewnętrznego. Oznacza to, że niedopuszczalne jest stosowanie paneli fotowoltaicznych i dachów solarnych zasłaniających/zastępujących tradycyjne pokrycia dachowe i elewacje, historyczne stolarki i ślusarki.
Ponadto, zgodnie z art.5 ust. 7. Ustawy Prawo Budowlane z dnia 7 lipca 1994 r (Dz. U. z 2018 r. poz. 1202 ze zm.) przepisów ust. 3–6 dotyczących świadectwa charakterystyki energetycznej nie stosuje się do budynków podlegających ochronie na podstawie przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Z kolei Art. 9 ust 1. w/w ustawy Prawo Budowlane, mówi iż w przypadkach szczególnie uzasadnionych dopuszcza się odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych.
Izolacje przeciwwilgociowe
Decyzja o wykonaniu izolacji fundamentów i ścian piwnic powinna zostać poprzedzona analizą stanu zachowania obiektu, ustaleniem przyczyn zaobserwowanych zniszczeń i oceną czy planowana inwestycja faktycznie jest niezbędna i stanowić będzie rozwiązanie problemu. Dobór technologii wykonania izolacji powinien uwzględniać uwarunkowania zewnętrzne i wewnętrzne budynku, jak. np. materiał fundamentów, poziom wód gruntowych i ukształtowanie terenu wokół budynku. Projekt powinien uwzględniać też kwestie odgrzybiania, odsalania oraz osuszania murów.
Z technicznego punktu widzenia planowane wykonanie izolacji pionowej ścian piwnic, w większości obiektów traci sens bez jednoczesnego wykonania izolacji poziomej murów. Woda w murach podciągana jest kapilarnie (pionowo), przez co nawet przy wykonaniu dobrej izolacji pionowej, mury będą się zawilgacać. Opaskę wokół budynku należy wykonać z materiału przepuszczalnego, nieutrzymującego wilgoci, jak: żwir, tłuczeń, kamień łamany lub otoczaki. Teren wokół obiektu należy ukształtować w taki sposób, aby woda odprowadzana była na zewnątrz.
Budowa nowych obiektów w obszarach i zespołach zabytkowych
Nową zabudowę należy sytuować uwzględniając historyczną parcelację, głębokości zabudowy oraz pierzeje i linie zabudowy. Obowiązuje zasada dostosowania do obecnie i dawniej istniejących obiektów historycznych pod względem gabarytów, wysokości, formy architektonicznej, kształtu dachu (w tym kierunku kalenicy, spadku połaci dachowych), materiałów budowlanych (dachówka ceramiczna, cegła, kamień, tynki o tradycyjnej fakturze, drewno) przy jednoczesnym poszanowaniu odkrytych w trakcie badań reliktów archeologicznych. Inwestycja nie może zakłócić historycznych widoków ani osi widokowych.
Wskazane jest indywidualne kształtowanie elewacji poszczególnych budynków,
Rozwiązanie elewacji poziomem architektonicznym i jakością wykończenia powinno cechować się wysokim poziomem i przemyślaną koncepcją, wyraźnie informującą o jej współczesnym i reprezentacyjnym charakterze oraz uwzględniać kolorystykę podkreślającą architekturę obiektu.
Nowa architektura powinna nawiązywać do niezachowanej zabudowy historycznej w uproszczony sposób, poprzez podporządkowanie gabarytów i proporcji elewacji, unikając tworzenia architektury pseudozabytkowej poprzez dodawanie do współczesnego budynku elewacji o historyzujących detalach, wprowadzających przeciętnego odbiorcę w błąd, iż jest to autentyczny obiekt historyczny po pracach konserwatorskich.
Liczne przykłady realizacji z ostatnich lat, zarówno na terenie Polski, jak i z innych krajów udowadniają, że możliwe jest zaprojektowanie nowoczesnej, oryginalnej architektury w przestrzeni historycznej uwzględniając kontekst miejsca, lokalne materiały i rozwiązania formalne. Spośród nich, jako przykłady wymienić można: Ośrodek Kultury Morskiej i Hotel Hilton w Gdańsku, Stary Browar w Poznaniu, Asakusa Culture Tourist Information Center w Tokio, zespół budynków mieszkalno-usługowych w Saadat Abad w Tehranie, budynek Negative Precision w Damavand, Krøyers Plads w Kopenhadze, 79&PARK w Sztokholmie.
Ze stanowiska konserwatorskiego nie zaleca się stosowania form i materiałów stanowiących rozwiązania powtarzalne o współczesnym wyglądzie, jak np. blachodachówka, tynk cienkowarstwowy czy okna w białym kolorze oraz wykonane z PVC, wpływających negatywnie na odbiór i ekspozycję widoku historycznych przestrzeni i zabudowy. W związku z powyższym docelowy projekt powinien precyzować kolorystykę i materiał wszystkich elementów użytych do wykończenia części zewnętrznych budynku oraz zawierać projekt stolarek w skali 1:10 wraz ze sposobem ich otwierania i osadzenia w ścianach.
Rozbiórki
Inwestycja zakładająca rozbiórkę budynku stoi w sprzeczności z podstawową zasadą ochrony zabytków. Według regulacji art. 6 w/w ustawy ochronie podlegają, bez względu na stan zachowania zabytki nieruchome będące, w szczególności dziełami architektury i budownictwa. Natomiast zgodnie z art. 5 pkt 4 w/w ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami właściciel lub posiadacz zabytku, w ramach sprawowanej nad zabytkiem opieki, jest zobowiązany do korzystania z zabytku w sposób zapewniający trwałe zachowanie jego wartości, co niewątpliwe wyklucza jego rozbiórkę. Priorytet zachowania budynku w niepogorszonym stanie podniesiony został również w art. 5 ust. 1 pkt 7 oraz ust. 2 w/w ustawy Prawo budowlane, który to mówi, iż: obiekt budowlany należy użytkować w sposób zgodny z jego przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymać w należytym stanie technicznym i estetycznym, nie dopuszczać do nadmiernego pogorszenia jego właściwości użytkowych i sprawności technicznej, w szczególności w zakresie związanym z wymaganiami ochrony obiektów wpisanych do rejestru zabytków oraz obiektów objętych ochroną konserwatorską.
Zatem zgodnie z doktryną konserwatorską stopień zniszczenia substancji zabytkowej w przedmiotowym obiekcie nie stanowi podstawy do wydania decyzji nakazującej jego rozbiórkę, lecz wskazuje na konieczność niezwłocznego podjęcia w stosunku do niego przede wszystkim działań o charakterze konserwatorskim – polegających na zabezpieczeniu i utrwaleniu substancji zabytkowej oraz zahamowaniu procesów jego destrukcji, oraz restauratorskim – mającym na celu wyeksponowanie wartości artystycznych i estetycznych zabytku.
Szyldy i reklamy
Wszelkie szyldy i napisy powinny uwzględniać okres powstania i stylistykę budynku, w tym podziały architektoniczne, tj. osie okienne, drzwiowe i ilość kondygnacji, boniowanie, nadproża oraz linie gzymsów i fryzów. Niewskazane jest stosowanie szyldów stanowiących rozwiązanie powtarzalne o współczesnym wyglądzie i niewielkich walorach estetycznych kontrastujących z zabytkową architekturą, jak np., litery z malowanego styroduru, czy podświetlane panele z nadrukiem na szkle akrylowym (plexi).
Ponadto, jeżeli na elewacji budynku występują inne nośniki informacji wizualnej, to powinny one być uporządkowane według jednej osi – horyzontalnej lub wertykalnej.
Zalecane jest wykonanie napisów malowanych na elewacji lub liter przestrzennych w pasie fryzu międzykondygnacyjnego o ciekawej, indywidualnej formie plastycznej i stonowanej kolorystyce z użyciem materiałów szlachetnych, jak metal, drewno, szkło. W uzasadnionych przypadkach dopuszczalny jest montaż dostosowanych plastycznie semaforów na właściwym (np. kutym) wsporniku.
Ewentualne podświetlenie powinno mieć dyskretny charakter, zapewniający jedynie czytelność napisu/szyldu w godzinach wieczornych i nocnych. Optymalnym rozwiązaniem jest wykonanie liter z materiału przepuszczalnego dla światła i równomierne podświetlenie ich od wnętrza za pomocą elastycznych listew led. W wybranych przypadkach dopuszczalne jest zastosowanie tradycyjnych szyldów neonowych.
Montaż oznakowania powinien zakładać jak najmniejszą ingerencję w elewacje. Szczególnie na obiektach wykończonych kamieniem lub cegłą licową należy zwrócić uwagę, aby otwory pod elementy mocujące wiercić w spoinach, które po demontażu nośnika można łatwo uzupełnić.
